Η 27η Ιανουαρίου έχει καθιερωθεί από τον Ο.Η.Ε. ως Διεθνής Ημέρα μνήμης για τα θύματα του Ολοκαυτώματος από το ναζιστικό καθεστώς κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Η ημερομηνία αυτή επιλέχθηκε, επειδή στις 27 Ιανουαρίου 1945 τα προελαύνοντα σοβιετικά στρατεύματα απελευθέρωσαν το μεγαλύτερο στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Άουσβιτς - Μπίρκεναου στην Πολωνία.
Η Βουλή των Ελλήνων το 2004 καθιέρωσε με ομόφωνη απόφαση την ίδια ημέρα ως «Ημέρα Μνήμης των Ελλήνων Εβραίων Μαρτύρων και Ηρώων του Ολοκαυτώματος», για να τιμηθεί η μνήμη των χιλιάδων Ελλήνων Εβραίων, που έχασαν τη ζωή τους στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης και να εξαρθεί ο ηρωισμός των χριστιανών Ελλήνων, που με κίνδυνο της ζωής τους στην κατεχόμενη Ελλάδα, έσωσαν πολλούς Εβραίους συμπολίτες τους από βέβαιο θάνατο.
Την Παρασκευή 27 Ιανουαρίου 2017, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων για τον εορτασμό της ημέρας, επισκέφτηκε το σχολείο μας, ύστερα από πρόσκληση του Συλλόγου Καθηγητών, η κ. Λιλή Κοέν (το γένος Φελούς) και συνομίλησε με τους μαθητές των τμημάτων Γ1 και Γ5. Με φωνή τρεμάμενη από συγκίνηση η κ. Κοέν διηγήθηκε την συγκλονιστική ιστορία της διάσωσης της οικογένειας της, της οικογένειας Φελούς, στη διάρκεια της κατοχής από τους κατοίκους του χωριού Πέτρινο Καρδίτσας. Τελειώνοντας την ιστορία της η κ. Κοέν απευθύνθηκε στους μαθητές με μία ευχή: ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ. Οι μαθητές άκουσαν τη ιστορία της κ. Λιλής Κοέν σχεδόν άφωνοι. Η ιστορία της προκάλεσε βαθιά συγκίνηση σε όλους και το χειροκρότημα στο τέλος της εκδήλωσης ήταν αβίαστο και αυθόρμητο, μια μικρή ένδειξη σεβασμού και θαυμασμού για την γενναιότητα και την αλληλεγγύη των ανθρώπων σε μια σκοτεινή εποχή που δοκιμάστηκε η έννοια «άνθρωπος».
Στο τμήμα Γ6 και στη συνέχεια και στα άλλα τμήματα της Γ τάξης, για να τιμηθεί η μνήμη του ολοκαυτώματος, επιλέχτηκε το διήγημα «Η μνήμη» από το βιβλίο «Μοιραία ταύτιση» της Βεατρίκης Σαϊας Μαγρίζου σε συνδυασμό με αποσπάσματα από το CD ¨Β' Παγκόσμιος Πόλεμος¨, υλικό χαρισμένο από το Εβραϊκό Μουσείο Ελλάδος. Οι μαθητές είχαν την ευκαιρία να μάθουν, να συζητήσουν, να αισθανθούν, να συγκρίνουν, να ζωγραφίσουν, να ρωτήσουν, να στείλουν τα δικά τους μηνύματα. Κάποιες από τις σκέψεις τους, όπως ακριβώς τις διατύπωσαν αξίζει να διαβαστούν: «Ένιωσα μεγάλη συγκίνηση, γιατί είναι η πρώτη φορά που έμαθα τι πραγματικά συνέβη... ιδιαίτερα με συγκίνησε η φράση «γιαγιά δεν θα ξεχάσω ποτέ».... Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουν αυτό που έγινε. Εγώ, αν βρισκόμουν σε αυτή την κατάσταση δεν θα άντεχα να βλέπω τους συνανθρώπους μου σε τέτοια κατάσταση... Δεν μπορώ να ταυτιστώ με κάποιον ήρωα, γιατί δεν έχω περάσει τέτοιες καταστάσεις. ...Σκέφτομαι πως αν ζούσαμε εκείνη την εποχή τα πράγματα θα ήταν πιο δύσκολα. Σήμερα τα έχουμε όλα, άνετη ζωή, φαγητό, στέγη, οικογένεια και πάλι δεν είμαστε ευχαριστημένοι»